This is how a standard low-visibility approach to landing looks like:
Please note how tight to the ground the pattern is flown. The last turn is flown at the altitude of ~120m. The last (fourth) turn is flown with full flaps. Then the aircraft lands immediately—only a few seconds after the last turn is completed.
This pattern was definitely not flown by Polish 101. It could not have attempted a low-visibility approach to landing on RWY 26 of Smolensk-Severny. The landing pattern that MAK/Miller has presented to the public definitely was a high-visibility one.
Therefore either the weather conditions were not as told but a landing did took place (earlier in time), or landing did not take place (at the given time) because of the weather conditions. Indeed, both may be true, i.e. an aircraft, or even two aircraft, landed safely before the weather turned bad. After that no further aircraft was allowed to land; definitely not on the indicated runway 261°. Therefore MAK/Miller feeds lies to the public.
We know in some more detail where MAK/Miller are lying. Whatever the debris which was found on the airfield was — it could not have belonged to an airliner which was configured for landing, with its flaps fully extended, with all its lights lit, and so on. For the still unconvinced I shall throw in another argument: RWY 26 is always closed on foggy days.
It is silly to assume a landing of the craft that nobody has seen, with no flaps, no lights, and on the runway which is always closed — due to tragic loss of a few Russian aircraft in the past — when the weather conditions are as unfavorable as they allegedly were in the morning of April 10, 2010. The regulation to shut down RWY 26 at Severny on foggy days was duly confirmed by the Russian military, by the way.
This does not preclude a landing on the same runway, but from the other direction. It is indeed known that an aircraft or even two landed safely on Severny — probably on RWY 8 — on the very morning. However, little is known about the planes, the crews, the passengers, and the whereabouts of those early — and successful — landings. There are no confirmed recordings of those landings, only baloney recalling of haphazard memories.
What is more, there are no confirmed recordings from the alleged starting point of those flights, i.e. from Okecie Airport Warsaw (EPWA).
Pogódźmy się z faktem, iż nasze życie nie jest kleistym ciągiem spreparowanych przedstawień; my gramy, my rządzimy sceną - zwłaszcza wtedy, gdy oni inscenizują, udają, kłamią. Acting our experience, knowledge, age and style we truly, really rule the perimeter of our sovereign eye. Vorstellungsweise sind wir stumpfe, verlorene Seelen, doch in Wirklichkeit kultivieren wir ritterhaft das beobachtete reele sowie gedachte Land zu unserem werten Nutzen und Gedeihen.
Saturday, August 25, 2012
Sunday, August 19, 2012
Explosion in Brussels
On Wednesday 28th March 2012, The European Conservatives and Reformist Group with ECR Vice-Chairman Ryszard Legutko, ECR MEP Tomasz Poreba, and ECR MEP Ryszard Czarnecki hosted in Brussels, Belgium, EU a public hearing on "The Smolensk Plane Crash". The hearing was a public one.
1.
On the speakers' list was Kazimierz Nowaczyk who spoke on how the U.S. manufacturer of the collision-warning system, Universal Avionics Systems Corp., working with the National Transportation Safety Board, analyzed the flight data for the Russian crash investigation. However, neither the company nor the NTSB would comment on whether the readouts shows evidence of explosions, as Nowaczyk claims.
Source:
http://smolenskcrash.eu/news-25-university-of-akron-engineering-professor-raises-doubts-about-jet-crash-that-killed-poland39s-president.html
Following the path of thought laid out by Kazimierz Nowaczyk one must say that if there were any explosions on the "crash site" then they must have been earth-bound, not aerial ones. Moreover, the alleged explosions Mr Nowaczyk was talking about must have been directed against trees, not the aircraft itself. She had flown well over tree tops, claimed Mr Nowaczyk, yet the trees in the "path of the aircraft" are severely damaged, some cut, some blown off, some smashed, some even reduced to matchwood. Nothing short of an explosive device – or devices – could cause damage to the trees in the way and art we see on the photos taken on the "crash site". Then, there is no evidence of explosive device use on the airframe, state the Russian officials. These are very strong arguments in favor of the opinion that the explosions were poised against trees and against the debris which piled on the ground. Explosions must have occurred at ground level, or maybe several feet above the ground, but not higher than that. There is no evidence of explosions occurring in or around the airframe. However some precut, mashed or otherwise prepared debris might have been struck/hurled around by ground-level demolition charges.
2.
On the speakers' list was Wieslaw Binienda who spoke on the tree impact that supposedly precipitated the crash. It wouldn't have caused enough wing damage to down the plane, said Binienda, a well-regarded expert in fracture mechanics who heads the university's civil engineering department. Instead, Binienda's computer model shows the wing would have lopped off the tree top "like a knife." The collision would have caused relatively minor damage to the wing's leading edge – not enough to seriously impair its lift capability and flip the jet. "It's absolutely impossible that the wing sheared and then it crashed the way [government investigators] described," Binienda told The Plain Dealer in his first U.S. interview.
Source: aforementioned link.
Following the path of thought laid out by Wieslaw Binienda one must say that if there were any collisions with trees on the "crash site" then the aircraft must have flown through the trees, slowly loosing its speed, landing softly on its undercarriage. However, not the slightest evidence of the landing gear touching the ground was found. Moreover, the alleged plane "landed" on a strip of an impossibly short length comprising some 130 yards. We are made to believe that the 80-tonne jet airliner landed without touching the ground, yet somehow shattered to bits in what can be best described as a soft mud.
Therefore, we have two colliding views on the very same "crash site". Firstly, there are ample damaged trees and scattered debris where the plane allegedly was still flying undamaged, high in the air. Secondly, we have ample cut trees that could not have possibly caused any substantial damage to the aircraft even if it hit them head on, which it did not. Yet the very same jet airliner which did not hit a tree (or did it?) was shattered to tiny pieces as if it hit a mile-thick concrete wall.
We know that there was no concrete wall in Smolensk on the grounds of the Russian military Severny airfield. There was no explosion on board, specialists say. Consequently, all debris must have been prepared on Severny airfield in advance, and distributed there on a tiny (some 130×35 yards) clearing in the woods by some means, be it mechanical and/or chemical in nature (read: derricks, explosive devices). Of course if there was enough debris on the ground prepared well in advance then there was no need for a flight of an actual (i.e. real) aircraft. Most probably there was no aircraft in the air at all, no airliner of the type Tupolev Tu-154M, no Polish Government Delegation – just dirt, mud, a lot of debris laid out in advance, some live trees wired to be cut in a due moment, a few bombs or explosive cords attached to tree branches, a few mechanical means of cutting stubborn trees, a few devices capable of distributing debris – all staged to create an illusion of a "plane crash". In a word, there was no "crash site" at all, but a make-believe, an illusion of a "crash site", waiting to be unveiled to the shell-shocked bystanders in an orchestrated "sound and light" performance of a very grave kind.
We do not know what the fate of the Polish Government Delegation was.
What we do know is the Smolensk Illusion. It was quite well prepared, impressive, yet not undetectable. Scattered debris could not have been distributed by a plane crash but only by combined mechanical/explosive means. For a short time, there was a lot of smoke as well. The smoke was declared as "fog" regardless the contrary evidence of good visibility all around the restricted area where a temporary theatrical illusion unduly named "crash site" was staged and performed by many actors, probably some witted and many more unwitting ones.
Please note: this article is a follow-up to the fore-running entry (in Polish). Your comments in Polish are welcome. Comments in English certainly are.
Saturday, August 11, 2012
O oszustach
Proszę Państwa, niektórzy oszukują podbijając bębenek, pokazując się jako wielcy, podczas gdy są mali i zwyczajni. Gdy więc im tej wydumanej wielkości brakuje, to chwytają za pochodnię jak Herostratos, lub za mundur i karabinek jak Anders Behring Breivik. Chcą spalić, zabić, zafałszować miałkość i nieważność, jaką odznacza się ich mierząca wysoko a lądująca w błocie, wykolejona egzystencja. Tak to obsesja na punkcie własnego wizerunku prowadzi do zniszczenia — materii, a wcześniej — duszy.
O właśnie, zniszczenia. Niezdolni do budowania a niespokojni o własny wizerunek, zatroskani o self-image niszczą wartościowe przedmioty, a nawet dobre imię wartościowych ludzi. To ostatnie wtedy, gdy brak im odwagi do uskutecznienia demolki materialnej. Gdy brakuje mężczyźnie odwagi, by stanąć przed szeregiem silniejszych, lub mądrzejszych od siebie, i wśród nich dokonać realnego rozpirzu. Gdy brakuje kobiecie odwagi, by tłuc talerze w kuchni po tym, jak przechodząc zobaczyła się sama w ściennym lustrze. Wtedy — zamiast pracowania i tworzenia — egzemplarze tchórzliwe i wybrakowane atakują pomawiając ich mądrzejszą, piękniejszą, twórczą konkurencję. Nie będziemy się dłużej zajmować wykolejeńcami.
Silniejszego pokonać, to jest sztuka. Starszego, mądrzejszego, bardziej doświadczonego, bogatszego, przystojniejszego. W wirtualnym świecie Internetu pokonanie silniejszego oznacza niepoddanie się silniejszej niż przeciętna narracji. Dam Państwu dwa przykłady.
Po masakrze urządzonej przez zawodowego żołnierza w miejskim kinie niedaleko Dallas, Colorado, USA, aresztowano siedzącego nieruchomo za kierownicą własnego samochodu studenta. Policjanci przybyli na miejsce po minucie, ale dopiero po następnych długich sześciu (lub siedmiu) minutach zadecydowali o zatrzymaniu. Młodzian nie walczył, nie opierał się aresztowaniu. Zamachowiec postrzelił 70 osób w ciągu 50 sekund wchodząc, rzucając granaty łzawiące, strzelając — cały czas patrzył przez okular zasłaniającej twarz maski przeciwgazowej — do tego poruszał się w kevlarowej zbroi, która składała się z głębokiego hełmu, wspomnianej gumowej maski, grubego kulochronnego kołnierza, długiej kamizeli na torso, naramienników, nałokietników, przepaski na biodra, podwiązki na pachwinę (!), nakolanników, nagolenników a pod spodem jeszcze kulochronnych spodni kevlarowych i kombinezonu. W czasie wspomnianych 50 sekund wszedł, utworzył zasłonę dymną, wbiegł na scenę przed ekran, stamtąd strzelał kolejno z karabinu, ze śrutówki i z pistoletu, wreszcie wybiegł niezatrzymany bocznymi drzwiami na parking samochodowy.
Znamy nazwisko aresztowanego. Zapytajmy się jednak najpierw: ile kroków uczyniłby student PO PROSTEJ, zanim by się przewrócił o własne nogi — człapiąc w tym księżycowym stroju — albo zakrztusił się oblepiającej mu spoconą twarz masce p-gaz, i bezradnie kaszlał w filtr, próbując przy tym otrzeć łzy cieknące do oczu?
I drugie pytanie: znającym przepisy, jakich przestrzega amerykańska policja, gdy wzywana jest na miejsce przestępstwa (ang. crime scene) jest wiadome, że nawet obecność stu policjantów nic nie pomoże temu, kto jest aktualnie napadany zbrojnie z wykorzystaniem broni palnej w zamkniętej przestrzeni. Policja bowiem musi zgodnie z przepisami zaczekać na zewnątrz, aż strzelanina wewnątrz się zupełnie i ostatecznie zakończy. Następnie, policja przed wejściem musi się upewnić inaczej niż "tylko słuchając", że strzelanina się rzeczywiście zakończyła. Powiedzmy, że trzy osoby niezależnie od siebie zatelefonują na numer 911 i przysięgną dyżurnemu, że "on uciekł". Tak, dopiero wtedy policjantowi wolno wejść do środka; do pomieszczenia gdzie strzelano. Spytajmy się teraz, czy planujący zbrodnię popełnianą wewnątrz zamkniętego kina również o tym wiedział?
Pytanie dwa i pół: czy sądzicie państwo, że przeciętny amerykański student czegośtam zna, uwaga, szczegółowe instrukcje służby policyjnej kategorycznie zabraniające uzbrojonym funkcjonariuszom interwencji, gdy zbrodnia dokonuje się w zamkniętej przestrzeni, jeżeli tam "jeszcze się strzela"? Instrukcja ta oznacza, inaczej mówiąc, że póki bandzior strzela w pomieszczeniu, póty ON jest zupełnie bezpieczny, bo policja — trzymając się ściśle przepisów — nie wejdzie do środka.
Odpowiedź na te pytania wskaże, czy są Państwo odporni na narrację mającą natychmiast nakierować naszą uwagę na jednego podejrzanego, wybranego przez policję, zatrzymanego niedalego miejsca zbrodni, prezentowanego nam przez media jako "ten".
Urządzający nagłaśniane w mediach spotkania zespół Macierewicza (nie jednostka ICD, lecz — podaję pełną nazwę — Zespół Parlamentarny ds. Zbadania Przyczyn Katastrofy TU-154 M z 10 kwietnia 2010 r.) twierdzi zgodnie ustami wysuniętych na czoło członków i dokooptowanych doń ekspertów, że na polance lotniska "Północny", znajdującego się na obrzeżach miasta ruskiego Smoleńska, leżą szczątki pasażerskiego samolotu odrzutowego, które się tam znalazły w wyniku "katastrofy przy lądowaniu".
Twierdzę, że zespół ten nie ma w swoim składzie ani jednego członka, który rozumiałby fizykę na poziomie VI klasy szkoły podstawowej. Fakt, że zespół ten nie dysponuje ani jednym specjalistą, znającym się na awiacji, jest znany. Mniej znany jest fakt, że brak w tym zespole chociażby jednego, kto zasługuje na promocję do VII klasy.
Nadróbmy tę wiedzę na przykładzie posła Macierewicza, który mówi w wywiadzie o „wielkim bagnie i braku leja” jakie zaobserwował zespół na lotnisku "Północny". To dobrze że tak mówi, ale fakty nie kończą się wcale na tym autentycznym "bagnie" i na tym autentycznym "braku leja"; one obejmują cały teren, na którym świadkowie znaleźli porozrzucane szczątki. Teren ten mieści się w geometrycznym prostokącie o długości ok. 120m i szerokości ok. 30m. Zapamiętajmy długość tego terenu.
Teraz przytoczę dwa równania ruchu, w uproszczonej postaci, jakich uczy się w podstawówce: s=at²/2 oraz v=at (równania te opisują w przybliżeniu ruch ze zmienną prędkością). Gdyby w Zespole Parlamentarnym był ktoś, kto by rozumiał wspomniane równania ruchu, to taki ktoś umiałby szefowi zespołu wyłożyć, że hamujący w błocie samolot miałby przy zetknięciu z ziemią prędkość początkową ok. 100m/s. Chodzi o samolot w całości, oraz o dowolne jego części. Skoro ten rzekomo "rozpadł się w powietrzu" — to zarówno kadłub jak i skrzydło, itd. miałyby wszystkie prędkość postępową przy zetknięciu z ziemią wynoszącą około 100m/s względem ziemi.
Zespół twierdzi, że samolot ten był wcześniej dodatkowo rozpędzany (jak tłumaczył nam poseł Macierewicz "piloci próbowali odejść, a silniki pracowały pełnym ciągiem"). Czyli samolot się rozpędzał. Zapamiętajmy wskazaną prędkość przy zetknięciu z ziemią — ok. 100m/s. Ona by później malała w wyniku tarcia o podłoże, aż do zatrzymania rozpędzonego samolotu, oraz wszystkich jego części.
W błocie nie da się hamować ostrzej, niż 4m/s²; czyli otrzymujemy czas hamowania wynoszący minimum 25s. Przebyta przy hamowaniu droga to minimum 1250m. Tymczasem szczątki „rozrzuciło” na drodze 120m – a to jest fizykalnie niemożliwe.
Stąd pytanie: na jak nieinteligentnych słuchaczy liczy ów zespół, prowadzony przez byłego ministra policji Macierewicza, propagując od dwóch lat bezmyślnie za innym byłym już ministrem policji — panem Millerem z Krakowa — skleconą na kolanie dezinformację Anodiny z Moskwy o "wielkiej katastrofie lotniczej w Smoleńsku"?
Przyzwyczailiśmy się do myśli, że Anodina kłamie. Przyzwyczailiśmy się do myśli, że powtarzający za Anodiną jak za panią matką Miller też kłamie. Czy przyzwyczailiśmy się do myśli, że powtarzający za Anodiną jak za panią matką Macierewicz kłamie? Miller to pośrednik, można go usunąć z szeregu dezinformatorów. Pozostaje Anodina jako źródło i Macierewicz jako powielacz. Wiemy, że:
a)
Anodina jest szefową zespołu badaczy końcowki lotu Tu-154M, jaki miał zakończyć się "katastrofą lotniczą przy lądowaniu".
b)
Macierewicz jest szefem zespołu badaczy końcowki lotu, Tu-154M, jaki miał zakończyć się "katastrofą lotniczą przy lądowaniu".
Czy widzą Państwo jakąś różnicę pomiędzy a) i b) ? Nie ma różnicy w tym, że obydwa zespoły badaczy uprawiają narrację o katastrofie lotniczej przy lądowaniu. Obydwa zespoły produkują bajki na dokładnie ten sam temat, obydwa opisują końcówkę "lotu" zakończonego "katastrofą".
Z długości śladów wiemy, że na polance lotniskowej znalazło się w kwietniu 2010 roku wysypisko złomu. Na Siewiernym nie ma "miejsca katastrofy". Taka katastrofa, gdyby zaszła, pozostawiłaby ślady na drodze co najmniej kilometra i ćwierć - 1200m lub co najmniej 1300m. Nie mniej. Nigdy nie byłoby to żadne 120m czy 125m, jakie zmierzyli śledczy. Na takiej mikroskopijnej długości porozrzucane by były szczątki, gdyby rzeczony samolot pasażerski wbił się w ziemię spadając pionowo. Tymczasem jak wiemy, "leja żadnego tam nie było, a tylko okropne błoto wszędzie". Aha, a po błocie i po śliskiej mokrej trawie — jak policzyliśmy — obły kadłub samolotu ślizga się nawet o wiele dalej, niż kilometr i ćwierć. Raczej półtora — dwa kilometry przebiegłby na kołach, ślizgałby się na dachu. Czy z podwoziem, czy bez podwozia — nie ma to wcale w pierwszym przybliżeniu znaczenia. Dwa kilometry. Taki rezultat otrzymujemy. Długie dwa kilometry, a nie krótkie 120 metrów.
Skąd więc wzięło się najpierw u Anodiny, potem u Millera, potem u Macierewicza bajkopisarstwo, obliczone na sprzedanie nam niefizycznej, zakłamanej bajeczki o katastrofie która wydarzyła się przy lądowaniu tupolewa w Smoleńsku? Konfabulacja o katastrofie lotniczej w Smoleńsku wskazuje na fakt, że konfabulatorzy widzą w tej niefizykalnej (bajkowej) narracji jakiś zysk dla siebie. Jaki to jest zysk, i kto go wypłaca Anodinie, Millerowi, Macierewiczowi?
Dołóżmy teraz drugie pytanie, odpowiedź na które wskazywać może, że nikt ze wspomnianego zespołu Macierewicza nie zasługuje uczciwie na świadectwo ukończenia szkoły podstawowej. Otóż na konferencji brukselskiej przedstawiono jeden po drugim dwa referaty. Jeden opowiadał o NIEzahaczeniu o brzozę skrzydłem, tylko o przelocie nad nią. Drugi opowiadał o przelocie przez brzozę, związanym ze ścięciem tej brzozy skrzydłem, które to skrzydło wyszłoby wprawdzie ze zderzenia z pniem drzewa pogięte, ale bez szwanku dla integralności płata. No więc, jak tam właściwie było: leciał i ściął brzózkę zachowując skrzydło, czy też leciał nad nią, a brzózka sama się wzieła, i posłusznie się sama ścięła w połowie, padając na nienaruszony śmietnik pełen worków foliowych, zeszłorocznych liści, papierów, desek i krytej papą chybotliwej sławojki?
Pytanie dwa i pół — zbliżamy się do końca — adresowane do tych, którzy są odporni na dezinformację medialną z gatunku "mocnej narracji, mocnej bo tyle w niej szczegółów". Otóż tor lotu, zrekonstruowany żmudnie przez zespół, przebiega nad drzewami okołolotniskowymi. Jak więc te drzewa się pościnały, skoro żadna latająca kosiarka ich nie przystrzygła? Nie możemy uwierzyć ani na chwilę w tę rekonstrukcję autorstwa Kazimierza Nowaczyka, Michała Jaworskiego, Marka Dąbrowskiego i innych zawodowych lub będących na służbie policyjnej dezinformatorów, albowiem:
a)
Po pierwsze opiera się ona na danych pozyskanych przez NTSB, a ta amerykańska instytucja stwierdziła w raporcie z odczytu danych zajście "katastrofy lotniczej o godzinie 10.56". O wskazaniej godzinie żadna katastrofa nie zaszła — co NTSB nie przeszkadza uważać inaczej, brnąc w kłamstwa dziennikarskie — siać tzw. fakty prasowe. Wspomniany raport siejący ordynarne kłamstwa (tzw. fakty prasowe) jest dostępny na oficjalnej stronie internetowej National Transportation Safety Board (NTSB). Kto mu wierzy, ten zaprzecza wszystkim innym źródłom informacji — musi to więc być jakiś wariat, albo policyjny prowokator. Panowie Kazimierz Nowaczyk, Michał Jaworski, Marek Dąbrowski — pytam was, kim jesteście, i jak wam rozum czy też zdrowie psychiczne dopisuje, że opieracie się, tu wymienieni, na niewątpliwym fałszerstwie?
b)
Po drugie, zakładając poprawność odtworzonej przez zespół trajektorii należy odpowiedzieć na pytanie, jakie wybuchy widzieli i słyszeli opowiadający o nich świadkowie. Zgodnie zeznają oni, że wybuchy były słabe, stłumione. Zupełnie jak te, które słychać przy przycinaniu drzew małymi, umieszczonymi uprzednio na tych drzewach, ładunkami wybuchowymi (odcinanie konarów — czy usuwanie całych drzew — materiałami wybuchowymi to jest znana, standardowa procedura, stosowana przez drwali na całym świecie; a kto ciekawy, ten znajdzie na jutubce odnośne filmy).
c)
Po trzecie — kończąc już — skoro ustalona trajektoria wiodła samolot nad drzewami, to drzewa połamali ludzie znajdujący się na ziemi. Użyli do tego materiałów wybuchowych, maszyn, czegokolwiek. Przygotowali inscenizację, kulisy teatru na wolnym powietrzu, przedstawiającego sztukę dla naiwnych pt. "Wypadek Lotniczy". Taki jest wniosek z poważnego podejścia do przedstawionej przez zespół trajektorii.
Polskiego tupolewa nigdy nie było na Północnym. Nie leciał tam, ani nie lądował. Nie uległ tam wcale wypadkowi. Nie został wcale wysadzony w powietrzu. Wybuchy były, ale na ziemi. Wybuchały ładunki na drzewach i wybuchały ładunki podłożone pod stertami połamanych szczątków. To są wnioski z prac zespołu Macierewicza. Brakuje kilometrowego śladu, jaki zostawia lądujący obok pasa kilkudziesięciotonowy samolot odrzutowy. Jest tylko małe miejsce wysypu szczątków.
Dowód na inscenizację to niefizyczne 120 metrów "dobiegu w śliskim bagnie". Bez leja po pionowym upadku. A więc nie było samolotu, był wysyp szczątków, rozrzucanie ich po pobojowisku wybuchami, maszynami, czymkolwiek.
O właśnie, zniszczenia. Niezdolni do budowania a niespokojni o własny wizerunek, zatroskani o self-image niszczą wartościowe przedmioty, a nawet dobre imię wartościowych ludzi. To ostatnie wtedy, gdy brak im odwagi do uskutecznienia demolki materialnej. Gdy brakuje mężczyźnie odwagi, by stanąć przed szeregiem silniejszych, lub mądrzejszych od siebie, i wśród nich dokonać realnego rozpirzu. Gdy brakuje kobiecie odwagi, by tłuc talerze w kuchni po tym, jak przechodząc zobaczyła się sama w ściennym lustrze. Wtedy — zamiast pracowania i tworzenia — egzemplarze tchórzliwe i wybrakowane atakują pomawiając ich mądrzejszą, piękniejszą, twórczą konkurencję. Nie będziemy się dłużej zajmować wykolejeńcami.
Silniejszego pokonać, to jest sztuka. Starszego, mądrzejszego, bardziej doświadczonego, bogatszego, przystojniejszego. W wirtualnym świecie Internetu pokonanie silniejszego oznacza niepoddanie się silniejszej niż przeciętna narracji. Dam Państwu dwa przykłady.
1. Dallas, Colorado, USA
Po masakrze urządzonej przez zawodowego żołnierza w miejskim kinie niedaleko Dallas, Colorado, USA, aresztowano siedzącego nieruchomo za kierownicą własnego samochodu studenta. Policjanci przybyli na miejsce po minucie, ale dopiero po następnych długich sześciu (lub siedmiu) minutach zadecydowali o zatrzymaniu. Młodzian nie walczył, nie opierał się aresztowaniu. Zamachowiec postrzelił 70 osób w ciągu 50 sekund wchodząc, rzucając granaty łzawiące, strzelając — cały czas patrzył przez okular zasłaniającej twarz maski przeciwgazowej — do tego poruszał się w kevlarowej zbroi, która składała się z głębokiego hełmu, wspomnianej gumowej maski, grubego kulochronnego kołnierza, długiej kamizeli na torso, naramienników, nałokietników, przepaski na biodra, podwiązki na pachwinę (!), nakolanników, nagolenników a pod spodem jeszcze kulochronnych spodni kevlarowych i kombinezonu. W czasie wspomnianych 50 sekund wszedł, utworzył zasłonę dymną, wbiegł na scenę przed ekran, stamtąd strzelał kolejno z karabinu, ze śrutówki i z pistoletu, wreszcie wybiegł niezatrzymany bocznymi drzwiami na parking samochodowy.
Znamy nazwisko aresztowanego. Zapytajmy się jednak najpierw: ile kroków uczyniłby student PO PROSTEJ, zanim by się przewrócił o własne nogi — człapiąc w tym księżycowym stroju — albo zakrztusił się oblepiającej mu spoconą twarz masce p-gaz, i bezradnie kaszlał w filtr, próbując przy tym otrzeć łzy cieknące do oczu?
I drugie pytanie: znającym przepisy, jakich przestrzega amerykańska policja, gdy wzywana jest na miejsce przestępstwa (ang. crime scene) jest wiadome, że nawet obecność stu policjantów nic nie pomoże temu, kto jest aktualnie napadany zbrojnie z wykorzystaniem broni palnej w zamkniętej przestrzeni. Policja bowiem musi zgodnie z przepisami zaczekać na zewnątrz, aż strzelanina wewnątrz się zupełnie i ostatecznie zakończy. Następnie, policja przed wejściem musi się upewnić inaczej niż "tylko słuchając", że strzelanina się rzeczywiście zakończyła. Powiedzmy, że trzy osoby niezależnie od siebie zatelefonują na numer 911 i przysięgną dyżurnemu, że "on uciekł". Tak, dopiero wtedy policjantowi wolno wejść do środka; do pomieszczenia gdzie strzelano. Spytajmy się teraz, czy planujący zbrodnię popełnianą wewnątrz zamkniętego kina również o tym wiedział?
Pytanie dwa i pół: czy sądzicie państwo, że przeciętny amerykański student czegośtam zna, uwaga, szczegółowe instrukcje służby policyjnej kategorycznie zabraniające uzbrojonym funkcjonariuszom interwencji, gdy zbrodnia dokonuje się w zamkniętej przestrzeni, jeżeli tam "jeszcze się strzela"? Instrukcja ta oznacza, inaczej mówiąc, że póki bandzior strzela w pomieszczeniu, póty ON jest zupełnie bezpieczny, bo policja — trzymając się ściśle przepisów — nie wejdzie do środka.
Odpowiedź na te pytania wskaże, czy są Państwo odporni na narrację mającą natychmiast nakierować naszą uwagę na jednego podejrzanego, wybranego przez policję, zatrzymanego niedalego miejsca zbrodni, prezentowanego nam przez media jako "ten".
2. Północny, Smoleńsk, Rosja.
Urządzający nagłaśniane w mediach spotkania zespół Macierewicza (nie jednostka ICD, lecz — podaję pełną nazwę — Zespół Parlamentarny ds. Zbadania Przyczyn Katastrofy TU-154 M z 10 kwietnia 2010 r.) twierdzi zgodnie ustami wysuniętych na czoło członków i dokooptowanych doń ekspertów, że na polance lotniska "Północny", znajdującego się na obrzeżach miasta ruskiego Smoleńska, leżą szczątki pasażerskiego samolotu odrzutowego, które się tam znalazły w wyniku "katastrofy przy lądowaniu".
Twierdzę, że zespół ten nie ma w swoim składzie ani jednego członka, który rozumiałby fizykę na poziomie VI klasy szkoły podstawowej. Fakt, że zespół ten nie dysponuje ani jednym specjalistą, znającym się na awiacji, jest znany. Mniej znany jest fakt, że brak w tym zespole chociażby jednego, kto zasługuje na promocję do VII klasy.
Wielkość samolotu Tupolew-154M w porównaniu do pobojowiska na polanie.
Napis w lewym dolnym rogu brzmi: [to] ON upadł?
Nadróbmy tę wiedzę na przykładzie posła Macierewicza, który mówi w wywiadzie o „wielkim bagnie i braku leja” jakie zaobserwował zespół na lotnisku "Północny". To dobrze że tak mówi, ale fakty nie kończą się wcale na tym autentycznym "bagnie" i na tym autentycznym "braku leja"; one obejmują cały teren, na którym świadkowie znaleźli porozrzucane szczątki. Teren ten mieści się w geometrycznym prostokącie o długości ok. 120m i szerokości ok. 30m. Zapamiętajmy długość tego terenu.
Teraz przytoczę dwa równania ruchu, w uproszczonej postaci, jakich uczy się w podstawówce: s=at²/2 oraz v=at (równania te opisują w przybliżeniu ruch ze zmienną prędkością). Gdyby w Zespole Parlamentarnym był ktoś, kto by rozumiał wspomniane równania ruchu, to taki ktoś umiałby szefowi zespołu wyłożyć, że hamujący w błocie samolot miałby przy zetknięciu z ziemią prędkość początkową ok. 100m/s. Chodzi o samolot w całości, oraz o dowolne jego części. Skoro ten rzekomo "rozpadł się w powietrzu" — to zarówno kadłub jak i skrzydło, itd. miałyby wszystkie prędkość postępową przy zetknięciu z ziemią wynoszącą około 100m/s względem ziemi.
Zespół twierdzi, że samolot ten był wcześniej dodatkowo rozpędzany (jak tłumaczył nam poseł Macierewicz "piloci próbowali odejść, a silniki pracowały pełnym ciągiem"). Czyli samolot się rozpędzał. Zapamiętajmy wskazaną prędkość przy zetknięciu z ziemią — ok. 100m/s. Ona by później malała w wyniku tarcia o podłoże, aż do zatrzymania rozpędzonego samolotu, oraz wszystkich jego części.
W błocie nie da się hamować ostrzej, niż 4m/s²; czyli otrzymujemy czas hamowania wynoszący minimum 25s. Przebyta przy hamowaniu droga to minimum 1250m. Tymczasem szczątki „rozrzuciło” na drodze 120m – a to jest fizykalnie niemożliwe.
Stąd pytanie: na jak nieinteligentnych słuchaczy liczy ów zespół, prowadzony przez byłego ministra policji Macierewicza, propagując od dwóch lat bezmyślnie za innym byłym już ministrem policji — panem Millerem z Krakowa — skleconą na kolanie dezinformację Anodiny z Moskwy o "wielkiej katastrofie lotniczej w Smoleńsku"?
Przyzwyczailiśmy się do myśli, że Anodina kłamie. Przyzwyczailiśmy się do myśli, że powtarzający za Anodiną jak za panią matką Miller też kłamie. Czy przyzwyczailiśmy się do myśli, że powtarzający za Anodiną jak za panią matką Macierewicz kłamie? Miller to pośrednik, można go usunąć z szeregu dezinformatorów. Pozostaje Anodina jako źródło i Macierewicz jako powielacz. Wiemy, że:
a)
Anodina jest szefową zespołu badaczy końcowki lotu Tu-154M, jaki miał zakończyć się "katastrofą lotniczą przy lądowaniu".
b)
Macierewicz jest szefem zespołu badaczy końcowki lotu, Tu-154M, jaki miał zakończyć się "katastrofą lotniczą przy lądowaniu".
Czy widzą Państwo jakąś różnicę pomiędzy a) i b) ? Nie ma różnicy w tym, że obydwa zespoły badaczy uprawiają narrację o katastrofie lotniczej przy lądowaniu. Obydwa zespoły produkują bajki na dokładnie ten sam temat, obydwa opisują końcówkę "lotu" zakończonego "katastrofą".
Location of debris distributed in Smolensk, Severny airbase, on April 10, 2010
Rozmieszczenie szczątków rzekomej katastrofy lotniczej według moskiewskiego MAK, potwierdzone przez Zespół Parlamentarny ds. Zbadania Przyczyn Katastrofy Tu-154M
Wysypisko złomu, nie "katastrofa lotniczna".
Z długości śladów wiemy, że na polance lotniskowej znalazło się w kwietniu 2010 roku wysypisko złomu. Na Siewiernym nie ma "miejsca katastrofy". Taka katastrofa, gdyby zaszła, pozostawiłaby ślady na drodze co najmniej kilometra i ćwierć - 1200m lub co najmniej 1300m. Nie mniej. Nigdy nie byłoby to żadne 120m czy 125m, jakie zmierzyli śledczy. Na takiej mikroskopijnej długości porozrzucane by były szczątki, gdyby rzeczony samolot pasażerski wbił się w ziemię spadając pionowo. Tymczasem jak wiemy, "leja żadnego tam nie było, a tylko okropne błoto wszędzie". Aha, a po błocie i po śliskiej mokrej trawie — jak policzyliśmy — obły kadłub samolotu ślizga się nawet o wiele dalej, niż kilometr i ćwierć. Raczej półtora — dwa kilometry przebiegłby na kołach, ślizgałby się na dachu. Czy z podwoziem, czy bez podwozia — nie ma to wcale w pierwszym przybliżeniu znaczenia. Dwa kilometry. Taki rezultat otrzymujemy. Długie dwa kilometry, a nie krótkie 120 metrów.
Skąd więc wzięło się najpierw u Anodiny, potem u Millera, potem u Macierewicza bajkopisarstwo, obliczone na sprzedanie nam niefizycznej, zakłamanej bajeczki o katastrofie która wydarzyła się przy lądowaniu tupolewa w Smoleńsku? Konfabulacja o katastrofie lotniczej w Smoleńsku wskazuje na fakt, że konfabulatorzy widzą w tej niefizykalnej (bajkowej) narracji jakiś zysk dla siebie. Jaki to jest zysk, i kto go wypłaca Anodinie, Millerowi, Macierewiczowi?
Dołóżmy teraz drugie pytanie, odpowiedź na które wskazywać może, że nikt ze wspomnianego zespołu Macierewicza nie zasługuje uczciwie na świadectwo ukończenia szkoły podstawowej. Otóż na konferencji brukselskiej przedstawiono jeden po drugim dwa referaty. Jeden opowiadał o NIEzahaczeniu o brzozę skrzydłem, tylko o przelocie nad nią. Drugi opowiadał o przelocie przez brzozę, związanym ze ścięciem tej brzozy skrzydłem, które to skrzydło wyszłoby wprawdzie ze zderzenia z pniem drzewa pogięte, ale bez szwanku dla integralności płata. No więc, jak tam właściwie było: leciał i ściął brzózkę zachowując skrzydło, czy też leciał nad nią, a brzózka sama się wzieła, i posłusznie się sama ścięła w połowie, padając na nienaruszony śmietnik pełen worków foliowych, zeszłorocznych liści, papierów, desek i krytej papą chybotliwej sławojki?
Pytanie dwa i pół — zbliżamy się do końca — adresowane do tych, którzy są odporni na dezinformację medialną z gatunku "mocnej narracji, mocnej bo tyle w niej szczegółów". Otóż tor lotu, zrekonstruowany żmudnie przez zespół, przebiega nad drzewami okołolotniskowymi. Jak więc te drzewa się pościnały, skoro żadna latająca kosiarka ich nie przystrzygła? Nie możemy uwierzyć ani na chwilę w tę rekonstrukcję autorstwa Kazimierza Nowaczyka, Michała Jaworskiego, Marka Dąbrowskiego i innych zawodowych lub będących na służbie policyjnej dezinformatorów, albowiem:
a)
Po pierwsze opiera się ona na danych pozyskanych przez NTSB, a ta amerykańska instytucja stwierdziła w raporcie z odczytu danych zajście "katastrofy lotniczej o godzinie 10.56". O wskazaniej godzinie żadna katastrofa nie zaszła — co NTSB nie przeszkadza uważać inaczej, brnąc w kłamstwa dziennikarskie — siać tzw. fakty prasowe. Wspomniany raport siejący ordynarne kłamstwa (tzw. fakty prasowe) jest dostępny na oficjalnej stronie internetowej National Transportation Safety Board (NTSB). Kto mu wierzy, ten zaprzecza wszystkim innym źródłom informacji — musi to więc być jakiś wariat, albo policyjny prowokator. Panowie Kazimierz Nowaczyk, Michał Jaworski, Marek Dąbrowski — pytam was, kim jesteście, i jak wam rozum czy też zdrowie psychiczne dopisuje, że opieracie się, tu wymienieni, na niewątpliwym fałszerstwie?
b)
Po drugie, zakładając poprawność odtworzonej przez zespół trajektorii należy odpowiedzieć na pytanie, jakie wybuchy widzieli i słyszeli opowiadający o nich świadkowie. Zgodnie zeznają oni, że wybuchy były słabe, stłumione. Zupełnie jak te, które słychać przy przycinaniu drzew małymi, umieszczonymi uprzednio na tych drzewach, ładunkami wybuchowymi (odcinanie konarów — czy usuwanie całych drzew — materiałami wybuchowymi to jest znana, standardowa procedura, stosowana przez drwali na całym świecie; a kto ciekawy, ten znajdzie na jutubce odnośne filmy).
c)
Po trzecie — kończąc już — skoro ustalona trajektoria wiodła samolot nad drzewami, to drzewa połamali ludzie znajdujący się na ziemi. Użyli do tego materiałów wybuchowych, maszyn, czegokolwiek. Przygotowali inscenizację, kulisy teatru na wolnym powietrzu, przedstawiającego sztukę dla naiwnych pt. "Wypadek Lotniczy". Taki jest wniosek z poważnego podejścia do przedstawionej przez zespół trajektorii.
Inscenizacja wypadku lotniczego.
Polskiego tupolewa nigdy nie było na Północnym. Nie leciał tam, ani nie lądował. Nie uległ tam wcale wypadkowi. Nie został wcale wysadzony w powietrzu. Wybuchy były, ale na ziemi. Wybuchały ładunki na drzewach i wybuchały ładunki podłożone pod stertami połamanych szczątków. To są wnioski z prac zespołu Macierewicza. Brakuje kilometrowego śladu, jaki zostawia lądujący obok pasa kilkudziesięciotonowy samolot odrzutowy. Jest tylko małe miejsce wysypu szczątków.
Polanka siewiernieńska z nałożoną siatką wymiarową, 11 kwietnia 2010 r.
Inscenizacja wypadku.
Dowód na inscenizację to niefizyczne 120 metrów "dobiegu w śliskim bagnie". Bez leja po pionowym upadku. A więc nie było samolotu, był wysyp szczątków, rozrzucanie ich po pobojowisku wybuchami, maszynami, czymkolwiek.
Monday, June 18, 2012
Cytuję poniżej abstrakt artykułu, autorstwa blogera FreeYourMind, zgłoszonego na konferencję smoleńską, zaplanowaną na 22.10.2012, odbywać się ona będzie w Warszawie. Źródło cytatu:
http://freeyourmind.salon24.pl/425006,aneks-3#comment_6256686
TYTUŁ:
Problem badania przyczyn i przebiegu „katastrofy smoleńskiej”
ABSTRAKT:
W dniach 11-12 marca 2010, a więc na miesiąc przed tragedią polskiej delegacji prezydenckiej, odbyła się w Wiśle ogólnopolska konferencja naukowa organizowana przez Polskie Towarzystwo Medycyny Sądowej i Kryminologii pod hasłem „Katastrofy jako problem medyczno-sądowy i interdyscyplinarny”. Na tejże konferencji jeden z przedstawionych referatów (opublikowany potem w formie artykułu w kwartalniku Archiwum Medycyny Sądowej i Kryminologii (2010, t. 60, nr 2-3, s. 146-150) autorstwa I. Ptasińskiej-Sarosiek i in., dotyczył katastrofy polskiego śmigłowca na Białorusi, do której doszło pod koniec października 2009, czyli niespełna pół roku przed 10-tym kwietnia 2010.
Mamy tu przykład katastrofy lotniczej rozgrywającej się za wschodnią granicą Polski i zarazem 1) przykład wykonywania czynności procesowych przez polskich specjalistów, 2) wiarygodną relację świadka, 3) dość szybko podjętą (obustronną) akcję poszukiwawczo-ratunkową w terenie, choć trwającą długo, bo aż do godzin porannych, 4) późniejsze medyczno-sądowe oględziny zwłok wraz z przeprowadzeniem sekcji (z udziałem przedstawicieli naszego kraju), 5) natychmiastowe udostępnie radiologicznej dokumentacji związanej z badaniami identyfikacyjnymi (po jej sporządzeniu w ramach wstępnych oględzin zwłok) itd.
Jeślibyśmy wedle tych kilku kryteriów spojrzeli na przebieg zdarzeń 10-04-2010 (i w następnych dniach), to – mimo nieporównywalnie poważniejszej skali tragedii – sytuacja wygląda zupełnie odmiennie (nie tylko jeśli chodzi o kwestię wzajemnie wykluczających się zeznań świadków tego, co się miało stać na smoleńskim Siewiernym). Biorąc zaś pod uwagę to, iż do wypadku miało dojść w parusettysięcznym mieście i w okolicach lotniska, a zwłaszcza kilkaset metrów od remizy strażackiej i niespełna kilometr od wojskowego szpitala mieszczącego się w Smoleńsku przy ul. Frunze – to już na wstępie można wykluczyć czasochłonną akcję poszukiwawczą (jaką musiano przeprowadzić „na bezludziu”, nocą, w trudno dostępnym terenie, gdy doszło do katastrofy polskiego śmigłowca na Białorusi). Tym sprawniej powinno więc w Smoleńsku tamtego tragicznego dnia wyglądać „przejmowanie kontroli” nad miejscem zdarzenia i poddawanie go starannym, medyczno-sądowym i kryminalistycznym procedurom. Dlaczego tak się nie stało?
(koniec cytatu za Free Your Mind - link do źródła znajduje się w nagłówku)
http://freeyourmind.salon24.pl/425006,aneks-3#comment_6256686
TYTUŁ:
Problem badania przyczyn i przebiegu „katastrofy smoleńskiej”
ABSTRAKT:
W dniach 11-12 marca 2010, a więc na miesiąc przed tragedią polskiej delegacji prezydenckiej, odbyła się w Wiśle ogólnopolska konferencja naukowa organizowana przez Polskie Towarzystwo Medycyny Sądowej i Kryminologii pod hasłem „Katastrofy jako problem medyczno-sądowy i interdyscyplinarny”. Na tejże konferencji jeden z przedstawionych referatów (opublikowany potem w formie artykułu w kwartalniku Archiwum Medycyny Sądowej i Kryminologii (2010, t. 60, nr 2-3, s. 146-150) autorstwa I. Ptasińskiej-Sarosiek i in., dotyczył katastrofy polskiego śmigłowca na Białorusi, do której doszło pod koniec października 2009, czyli niespełna pół roku przed 10-tym kwietnia 2010.
Mamy tu przykład katastrofy lotniczej rozgrywającej się za wschodnią granicą Polski i zarazem 1) przykład wykonywania czynności procesowych przez polskich specjalistów, 2) wiarygodną relację świadka, 3) dość szybko podjętą (obustronną) akcję poszukiwawczo-ratunkową w terenie, choć trwającą długo, bo aż do godzin porannych, 4) późniejsze medyczno-sądowe oględziny zwłok wraz z przeprowadzeniem sekcji (z udziałem przedstawicieli naszego kraju), 5) natychmiastowe udostępnie radiologicznej dokumentacji związanej z badaniami identyfikacyjnymi (po jej sporządzeniu w ramach wstępnych oględzin zwłok) itd.
Jeślibyśmy wedle tych kilku kryteriów spojrzeli na przebieg zdarzeń 10-04-2010 (i w następnych dniach), to – mimo nieporównywalnie poważniejszej skali tragedii – sytuacja wygląda zupełnie odmiennie (nie tylko jeśli chodzi o kwestię wzajemnie wykluczających się zeznań świadków tego, co się miało stać na smoleńskim Siewiernym). Biorąc zaś pod uwagę to, iż do wypadku miało dojść w parusettysięcznym mieście i w okolicach lotniska, a zwłaszcza kilkaset metrów od remizy strażackiej i niespełna kilometr od wojskowego szpitala mieszczącego się w Smoleńsku przy ul. Frunze – to już na wstępie można wykluczyć czasochłonną akcję poszukiwawczą (jaką musiano przeprowadzić „na bezludziu”, nocą, w trudno dostępnym terenie, gdy doszło do katastrofy polskiego śmigłowca na Białorusi). Tym sprawniej powinno więc w Smoleńsku tamtego tragicznego dnia wyglądać „przejmowanie kontroli” nad miejscem zdarzenia i poddawanie go starannym, medyczno-sądowym i kryminalistycznym procedurom. Dlaczego tak się nie stało?
(koniec cytatu za Free Your Mind - link do źródła znajduje się w nagłówku)
Saturday, June 9, 2012
Wczoraj ukazał się trzeci aneks do książki Czerwona Strona Księżyca (CzSK) autorstwa FYM-a.
Plik z aneksem o następujących parametrach:
CRC32: 0033c693
MD5: fc78fe2840e3dce267bae8a702c83773
SHA-1: e74f2dd64572522fc97b89bca6b0af7dc306f0a3
oryginalnie opublikowany na stronie POLIS 2008 pod adresem URI
http://fymreport.polis2008.pl/wp-content/uploads/2012/06/FYM-Aneks-3.pdf
można pobrać, kikając na poniższy link.
Czerwona Strona Księżyca (CzSK), Aneks 3, autor Free Your Mind.
Streszczenie
Zamieszanie wprowadzone odnośnie czasów przed południem dnia 10-4-10 jest najwyraźniej celową operacją. Zamieszanie odnośnie czasu wydarzeń i ich kolejności ma pomóc w ukryciu przed społeczeństwem polskim wylotu z nieznanym punktem docelowym dodatkowego samolotu, którym polecieć miała część delegacji rządowej — pielgrzymów na Mszę Świętą i dalsze uroczystości upamiętniające 70 Rocznicę Rosyjskiej Zbrodni Ludobójstwa na Narodzie Polskim. Symbolem zbrodni rosyjskiej sprzed 70 lat stał się zakłamany przez sterowanych z Moskwy komunistów Katyń. Polscy pielgrzymi, niosący na groby rodaków przesłanie pokoju, w liczbie sięgającej 100 osób zostali zdradzeni o świcie, w Warszawie. Świadczy o tym brak informacji o ich podróży na lotnisko i o ich odlocie z warszawskiego lotniska Okęcie (WAW - EPWA). Choć zdrada dokonała się w Polsce, to morderstwa mogły zostać popełnione w innym miejscu, być może na Białorusi lub w Rosji.
Red Side of the Moon - Appendix no. 3 (in Polish). Written by Free Your Mind.
Abstract
Mess with time and sequence of events from midnight until noon of April 10, 2010 was apparently done all on purpose in order to hide an additional flight of a Polish Government airliner to an unknown destination. There seems to be strong evidence that a part of the Polish Government official delegation was on board of an airplane, which was deliberately hidden from sight. A number as high as 100 of the polish pilgrims of peace who were due to take part in commemoration of 70th anniversary of Russian Genocide on Polish People were probably murdered on or around April 10, 2010. One indication that the murder of the 100 was initiated in Warsaw is the absence of information concerning the circumstances of the alleged start of a number of government airplanes from the Okęcie Airport (WAW - EPWA). Though the initiation of atrocities against the pilgrims traveling from Commonwealth of Poland's capital to a cemetery in Russian Federation near Katyń took place on polish ground, actual murder could have been carried out elsewhere e.g. in Belarus or on Russian soil.
Now for the illustration.
Plik z aneksem o następujących parametrach:
CRC32: 0033c693
MD5: fc78fe2840e3dce267bae8a702c83773
SHA-1: e74f2dd64572522fc97b89bca6b0af7dc306f0a3
oryginalnie opublikowany na stronie POLIS 2008 pod adresem URI
http://fymreport.polis2008.pl/wp-content/uploads/2012/06/FYM-Aneks-3.pdf
można pobrać, kikając na poniższy link.
Czerwona Strona Księżyca (CzSK), Aneks 3, autor Free Your Mind.
Streszczenie
Zamieszanie wprowadzone odnośnie czasów przed południem dnia 10-4-10 jest najwyraźniej celową operacją. Zamieszanie odnośnie czasu wydarzeń i ich kolejności ma pomóc w ukryciu przed społeczeństwem polskim wylotu z nieznanym punktem docelowym dodatkowego samolotu, którym polecieć miała część delegacji rządowej — pielgrzymów na Mszę Świętą i dalsze uroczystości upamiętniające 70 Rocznicę Rosyjskiej Zbrodni Ludobójstwa na Narodzie Polskim. Symbolem zbrodni rosyjskiej sprzed 70 lat stał się zakłamany przez sterowanych z Moskwy komunistów Katyń. Polscy pielgrzymi, niosący na groby rodaków przesłanie pokoju, w liczbie sięgającej 100 osób zostali zdradzeni o świcie, w Warszawie. Świadczy o tym brak informacji o ich podróży na lotnisko i o ich odlocie z warszawskiego lotniska Okęcie (WAW - EPWA). Choć zdrada dokonała się w Polsce, to morderstwa mogły zostać popełnione w innym miejscu, być może na Białorusi lub w Rosji.
Red Side of the Moon - Appendix no. 3 (in Polish). Written by Free Your Mind.
Abstract
Mess with time and sequence of events from midnight until noon of April 10, 2010 was apparently done all on purpose in order to hide an additional flight of a Polish Government airliner to an unknown destination. There seems to be strong evidence that a part of the Polish Government official delegation was on board of an airplane, which was deliberately hidden from sight. A number as high as 100 of the polish pilgrims of peace who were due to take part in commemoration of 70th anniversary of Russian Genocide on Polish People were probably murdered on or around April 10, 2010. One indication that the murder of the 100 was initiated in Warsaw is the absence of information concerning the circumstances of the alleged start of a number of government airplanes from the Okęcie Airport (WAW - EPWA). Though the initiation of atrocities against the pilgrims traveling from Commonwealth of Poland's capital to a cemetery in Russian Federation near Katyń took place on polish ground, actual murder could have been carried out elsewhere e.g. in Belarus or on Russian soil.
Now for the illustration.
Thursday, March 1, 2012
Wywiad z blogerem "Free Your Mind"
01.03.2012.
Salon24.pl, amelka222
Pytania do
Blogera Free Your Mind
Internetowa publikacja
książki Twojego autorstwa pt.: „Czerwona strona Księżyca”,
podsumowała dotychczasowy zakres poczynionych ustaleń w sprawie
wydarzeń z dnia 10 kwietnia 2010 roku. Głównie tych, które od dwóch lat
prowadzone były w blogosferze. Książka ta jednak pozwala również
na spojrzenie w nowy sposób na prowadzone dotąd oficjalne śledztwo
i dochodzenie. Nowy, tj. właśnie pod kątem pytań postawionych w Twojej publikacji.
Pytania o to, co stało
się – lub też co się nie stało – w Smoleńsku w dniu 10 kwietnia 2010 roku, oraz o stosowaną w różnych badaniach metodologię dociekań,
należą obecnie chyba do najczęściej zadawanych w sprawie Tragedii
Smoleńskiej. I one również znajdują się w zaproponowanym przeze
mnie zestawie kwestii szczególnie wartych uwagi.
Zanim jednak przejdziemy do ich
omawiania, mam kilka pytań ogólniejszej natury.
Twój blog Free Your Mind na portalu salon24.pl jest od lat czytywany przez tysiące internautów: na
dzień dzisiejszy ma 6.053.147 (ponad sześć milionow) odsłon, a opublikowana kilka dni temu
informacja o zbiorze zawierającym linki do „Czerwonej Strony Księżyca”
ma – również na poranek dnia dzisiejszego - prawie 31 tys. wejść
(30.894). Twoje wcześniejsze opracowania – pochodzące sprzed
10.04.2010 – są wnikliwymi analizami zarówno sytuacji
politycznej w Polsce, jak i mechanizmów warunkujących trwałość
władzy czekistów (CzeKa, MWD, KGB, FSB, FSO) we współczesnej Rosji.
CzSK-2012 _ Czerwona Strona Księżyca _ FreeYourMind |
1.
Teksty prezentowane przez
Ciebie na salon24, jak i w periodyku POLIS-MPC, pozwalają zapytać
o całą tę formację ideową, jaka uformowała się wokół POLIS-MPC. Czytelnicy POLIS poznają tam teksty tak wspaniałych
Autorów, jak FYM, Rolex, Jaszczur, kokos26 i całą plejadę autentycznych świetnych piór
[http://www.polis2008.pl/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=16&Itemid=5
], chcieliby dzisiaj zapytać, czy tak było w istocie, że
stanowiliście wówczas jakąś jednolitą w miarę grupę, jakąś
formację ideową, która pod patronatem Zbigniewa Herberta chciała
postawić nowe pytania o otaczającą nasz rzeczywistość? I co się
takiego wydarzyło, że wielu z Was znalazło się dzisiaj w różnych
obozach, niemal po przeciwnych stronach barykady?
Dzięki za miłe słowa
:) Nie sądzę jednak, nieco wbrew temu, co powiedziałaś, by
istniała jakakolwiek jednolita „formacja ideowa”, którą można
by przypisać do POLIS MPC, zresztą samo to określenie jakoś
bardzo źle mi się kojarzy, bo albo pobrzmiewa poprzednią niewesołą
epoką, albo nasuwa mimowolne pewnie analogie z takimi środowiskami
czy pismami, które dopuszczają do głosu tylko własnych „liderów
opinii” i własny światopogląd. O ile pewne idee, powiedzmy,
regulatywne, w postaci antykomunizmu i katolicyzmu, przyświecały
powoływaniu Miasta Pana Cogito, to zarazem była to od samego
początku inicjatywa pomyślana jako pewne polskie forum myśli
wolnościowej, niepodległościowej, konserwatywnej, republikańskiej
itd. (a zarazem wolnej od lewicowości), ale też jako miejsce debaty
o polskiej kulturze, edukacji, tradycji, nauce, historii (także tej
powojennej) dla różnych autorów. Właściwie POLIS MPC jest wciąż
projektem „na dorobku” i – o ile nie nastąpi jakieś twarde
administracyjne zwalczanie myśli niezależnej (co wydaje się jest
już tylko kwestią czasu, niestety, wszak odwilż dobiegła końca)
– planujemy powołanie do istnienia wersji drukowanej POLIS MPC,
choćby w postaci rocznego almanachu z najciekawszymi tekstami. To
Twoje pytanie, „co się wydarzyło...” jest chyba niewłaściwie
adresowane – kilka osób po prostu odeszło z POLIS MPC i to je
powinnaś zapytać, dlaczego takiego wyboru dokonały. Nie wydaje mi
się jednak, by chodziło tu o kwestie ideowe, lecz emocjonalne i
ambicjonalne. Poza tym w każdej drużynie, w każdym zespole ludzkim
bywa tak, że ktoś przychodzi, a ktoś odchodzi.
2.
Jakie jest Twoje
widzenie Polski po ’89? Jak oceniasz charakter zachodzących zmian,
trwałość peerelowskich struktur, możliwość zaznaczenia w tym
okresie wewnętrznych cezur chronologicznych…?
Nie powiem chyba nic
zaskakującego, gdy stwierdzę, że III RP to od początku był
neopeerel, czyli kontynuacja: prawna, instytucjonalna, kulturowa i
polityczno-społeczna „Polski Ludowej”.Dziś, podejrzewam, widać
to o wiele wyraźniej niż na przełomie lat 80. i 90.
Nie należało
wchodzić w żadne, ale to żadne układy z czerwonymi – wszelkie
bowiem pakty z komunistami prowadzą do cywilizowania komunizmu. Nie
ma ewolucji od totalitaryzmu do demokracji – zamordyzm nie jest
zdolny do takiej ewolucji. Totalitaryzm po powierzchownych retuszach,
a więc nierozliczany i nieosądzany, musi prowadzić do nowego
totalitaryzmu. Innej drogi nie ma. To polskie państwo
„okrągłostołowe” jednak dobiegło tragicznego końca 10
Kwietnia, a obecnie mamy do czynienia już tylko z fikcją polskiej
państwowości. Zamieszkujemy terytorium polskie, ale czegoś takiego
jak polskie państwo w sensie instytucjonalno-prawnym, nie ma.
Gdyby polskie państwo
naprawdę istniało, to nie doszłoby do zamachu na delegację
prezydencką, uderzenia w „mózg państwa”, mózg w postaci
ośrodka prezydenckiego, sztabu generalnego, szefa NBP, szefa IPN i
wielu innych wysokich urzędników państwowych. Gdyby polskie
państwo naprawdę istniało, to gdyby (załóżmy) jakimś jednak
sposobem doszło do takiego zamachu – stanęłoby ono twardo
w obronie zaatakowanych. Gdyby polskie państwo istniało, a (załóżmy
znów) doszłoby do wypadku lotniczego z udziałem takiej delegacji –
wysłano by natychmiast wszelkie możliwe służby (taki obowiązek
bezzwłocznego uruchomienia pomocy spoczywał m.in. na Siłach
Powietrznych), zabezpieczono by teren, przeprowadzono by
transparentne i z udziałem najlepszych zachodnich specjalistów
śledztwo ws. tragedii – a nie bratano by się ze zbrodniarzami.
Polskie państwo obecnie to fikcja.
Co do historycznych
punktów zwrotnych po 1989 r., to na pewno rok 1992 i okres 2005-2007
to ważne momenty zmagania się sił anty-systemowych z neopeerelem,
ale dodajmy: w obu przypadkach walka została przegrana. Ani
premierowi J. Olszewskiemu, ani też premierowi J. Kaczyńskiemu nie
udało się zlikwidować lub choćby dotkliwie naruszyć sowieckiego
systemu.
Nie da się
przewlekłego i złośliwego nowotworu wyleczyć aspiryną. Niemcy,
przykładowo, przystępując do zjednoczenia, wzięli się (na ile
konsekwentnie i ostro, to osobna sprawa) za dekomunizację i
lustrację, i jednak udało im się dokonać normalizacji
przynajmniej na poziomie instytucjonalno-prawnym (jak wiadomo zmiany
mentalnościowe są o wiele trudniejsze i wymagają dłuższego
czasu). Zastosowano terapię szokową i pacjenta przywrócono i do
przytomności, i do jako takiego zdrowia. W Polsce natomiast
(trzymając się tej medycznej metafory) uznano, że pacjent ma się
znakomicie i właściwie to wcale nie był chory, ci zaś, co
domagają się terapii szokowej, to szaleńcy chcący zawracać Wisłę
kijem. To ich trzeba leczyć, a nie polskie państwo. No i tak to
poszło; powstała bananowa republika kolesi, w której ze stanu
chorobowego uczyniono normalność, a z domagania się
praworządności, sanacji państwa i autentycznej zmiany –
„paranoję” oraz „polowanie na czarownice”.
Kardynalny błąd
popełniony na samym początku: zalegalizowanie czerwonych, uznanie
ich za partnerów do „społecznego dialogu”, a przede wszystkim:
przyznanie im prawa do decydowania o polskiej rzeczywistości
społeczno-politycznej, poskutkowały ucywilizowaniem komunizmu. W
rezultacie „umów społecznych” Jaruzel stał się prezydentem, a
Kiszczaka ów „prezydent Jaruzel” desygnował na pierwszego
premiera; mało kto pamięta, że to nie wujek Tadek był pierwszym
„niekomunistycznym premierem po historycznym przełomie obalenia
komunizmu”. Ten tandem Jaruzelski-Kiszczak – obaj już nie w
mundurach sowieckiego „ludowego wojska”, lecz tym razem w
garniturach, znakomicie uosabiał to, co rzeczywiście się dokonało.
Na zmiany po 1989 r.
trzeba patrzeć nie „podręcznikowo”, czyli nie tak, jak nam
„Czerska Prawda” podpowiada i rozmaite nadwiślańskie
„ministerstwa edukacji” w swych kolejnych wcieleniach. Należy na
chwilę choć oderwać się od tych wielobarwnych zestawień, w
których pokazuje się szarzyznę peerelu i tę feerię kolorów
neopeerelu. Zwykle bowiem powiada się, jak to nareszcie
Polacy przestali wystawać w kolejkach, zaczęli wyjeżdżać za
granicę i robić shopping (no bo już nie zwykłe „zakupy po
sklepach”), jak to nareszcie zniknęła siermiężna
telewizja, a przyszła ultranowoczesna, jak to nareszcie można
było auta bez talonu kupić i to zachodnie. Na historię po 1989 r.
trzeba popatrzeć przez zupełnie inny pryzmat. Jaki? Taki
mianowicie: co po tych „historycznych przemianach” uzyskali
komuniści.
I gdy z takiej
perspektywy się spojrzy, to wielobarwny, neopeerelowski los „szarego
człowieka nad Wisłą”, który może sobie czasem pogrilować,
okaże się znów wyjątkowo szary na tle high life'u czerwonej,
opływającej w bogactwa, nomenklatury. To chyba po dziś dzień
niewielu naszych rodaków sobie uzmysłowiło: czerwoni okazali się
największymi beneficjentami i zwycięzcami transformacji. Zyskali
pełną prawną, polityczną, społeczną, kulturową, medialną, a
nawet naukową legitymizację! Proces to całkowicie odwrotny do
dekomunizacji przeprowadzonej w jednoczących się Niemczech, gdzie
szczególnie uczelnie przewietrzono z „partyjnych myślicieli i
badaczy”. Nic dziwnego, że przy takim obrocie sprawy nad Wisłą,
czerwoni zaczęli zachwalać neopeerel, przeciwstawiając go
szaroburemu peerelowi. Mieli bowiem za co wychwalać III RP.
I w tej perspektywie
należy patrzeć też na dzieje „nowej Polski Ludowej”. Ile
czasów u rządów byli czerwoni (tudzież ich bladoróżowe
odbicia), a ile czasu mogli decydować o polskich sprawach
przedstawiciele ugrupowań anty-systemowych. Ta jednolitość barw
(czerwień, róż) przekłada się potem na gospodarkę, bankowość,
świat kultury, środowiska akademickie etc. A potem młodzi ludzie
startujący w zawodowe życie słyszą od swoich rodziców i dziadków
(tak jak za czasów peerelu przestrzegano), że najważniejsze są
„dojścia”, bo bez dojść nie ma mowy o żadnym sukcesie w
żadnej profesji. I koło się zamyka.
Można stawiać sobie
pytanie: czy czerwonych tylko zlekceważono, czy też wiedziano od
samego początku, że „się z nimi nie wygra”, więc „należy
się ułożyć” z komuną. Może przystępując do paktowania z
czerwonymi wierzono w „mechanizmy demokracji” na takiej zasadzie,
że stworzy się warunki zachodniego państwa i „wszystko się
jakoś stopniowo znormalizuje”. To są oczywiście warianty
optymistyczne. Mogło być też tak, że „stronę społeczną”
reprezentowali ludzie o takiej pysze, że kwestiami obywatelskich
wolności, kwestiami dobra publicznego, kwestiami praworządności,
kwestiami sprawiedliwości... w ogóle się nie przejmowali, gdyż
sam fakt „uzyskania władzy” – uzyskania drogą na skróty,
podkreślmy, bo przecież nie w powszechnych, wolnych wyborach –
był dla nich tak podniecający, iż „duperelami” nie zawracali
sobie głowy. Przecież to z ust tych ludzi można było wnet
usłyszeć, że Polacy nie dorośli do demokracji. To zatem na
pokoleniu, które zawarło pakt z czerwonymi spoczywa
odpowiedzialność za kształt Polski w ostatnim ćwierćwieczu i za
utrwalenie peerelu, a nie jego definitywne unicestwienie.
3.
Interesuje mnie Twoja
ocena lat 2005-2007: czy można powiedzieć, że właśnie w tym
czasie należy szukać genezy Tragedii Smoleńskiej?
Określenie „lata
2005-2007” to pewien skrót myślowy, który wymagałby
doprecyzowania. Ciekawe, czy gdybyś zapytała przeciętnego Polaka,
jaką funkcję pełnił wtedy R. Sikorski, to czy taka zagadnięta
osoba potrafiłaby odpowiedzieć :)
Ja mam bardzo mieszane
uczucia, co do tamtego czasu, choć popierałem PiS, rzecz jasna, i
mu kibicowałem. Właściwie, po 10-tym Kwietnia to już na wszystko
patrzy się nieco inaczej i to oglądanie się wstecz jest jakoś
(przynajmniej w moim przypadku) nieco na siłę, do tego bowiem
stopnia tamte dzieje przestały być istotne, ale nie mogę się
powstrzymać od uwagi, że zarówno premier J. Kaczyński, jak i śp.
Prezydent L. Kaczyński nie mieli najlepszej ręki do ludzi.
Oczywiście zdarzały się wyjątki, ale generalnie... K.
Marcinkiewicz okazał się kompletnym nieporozumieniem. Koalicja z SO
i LPR-em wyglądała tak jak wyglądała (czy ktoś pamięta potem
cyrk polityczny w postaci LiS?). Mam wymieniać dalej? :) „Premier
z Italii”, czyli J. Kaczmarek... A ci wszyscy przyboczni
Prezydenta, najwierniejsi z wiernych, co wnet po zamachu na polską
delegację, przeskoczyli na ciemniacką stronę?
Myślę czasami o
premierze J. Kaczyńskim jako o człowieku (nie tylko wybitnym
współczesnym polityku), który miał zapewne świetne i wielkie
modernizacyjne plany dla naszego kraju, ale chyba nie do końca miał
też właściwych ludzi do ich realizowania. Dwa lata temu byłem z
rodziną u przyjaciół w górach i udało mi się w jakiejś
księgarni w jednym mieście znaleźć książkę „Alfabet Braci
Kaczyńskich” (Kraków 2010, książkę wznowiono „po
Smoleńsku”, rzecz jasna) – świetna lektura, choć dość
brutalnie zweryfikowana przez czas. Z dystansu „po-smoleńskiego”
brzmiąca trochę jak kronika zamierzchłej epoki. Z drugiej strony
nic dziwnego, bracia Kaczyńscy wtedy (po podwójnych wyborach w
2005) sądzili, że nareszcie „odwróciła się karta”
polityczna naszego kraju i będzie można zatrzymać proces
rekomunizacji.
Na s. 171-172
„Alfabetu...” jest taki ciekawy fragment rozmowy z JK a propos
„zwrotnego” roku 1993:
„- Na ile
postkomuniści wierzyli, że powrót do PRL, czy choćby tych
najatrakcyjniejszych dla ludzi biednych mechanizmów z tego okresu
[gierkowskiego – przyp. F.Y.M.], jest możliwy, a na ile po
prostu grali tą kartą.
JK: - Czy to było
takie niemożliwe? Coraz bardziej jestem przekonany, że całkowicie
poza świadomością ówczesnych elit solidarnościowych przygotowano
wtedy przesłanki do daleko idącego odwrócenia sytuacji, do
najkrócej mówiąc, rekomunizacji [podkr. F.Y.M.].
I nie wykluczam, że gdyby sytuacja w Rosji układała się inaczej,
to znaczy nie doszłoby najpierw do zawalenia się Związku
Sowieckiego, potem Jelcyniady, czołgów na ulicach, rozstrzelania
parlamentu, a potem jeszcze kompromitacji w pierwszej wojnie
czeczeńskiej, to mogłoby być różnie. Krótko mówiąc, to była
epoka, gdy działy się rzeczy zadziwiające. (...)
Wbrew temu, co teraz
się próbuje twierdzić on [system korupcyjny – przyp. F.Y.M.]
się kształtował również przed rokiem 1993, chociaż komuniści
ten system mocno udoskonalili. Już wcześniej jednak ukształtował
się modus operandi uprawiania polityki. Zrezygnowano z
prób wywalenia układu komunistycznego w powietrze, a całą energię
wkładano w próby kooptacji do systemu, w wejście w ten układ
interesów.”
Możliwe, że w
myśleniu o Polsce (takim niepodległościowym, patriotycznym – nie
chodzi mi tu o żadnych pragmatyków czy cyników) jest tak, iż w -
by tak rzec - reformatorskim zapale, ma się jakiś taki optymizm
typu: wszystko się uda (vide lata 2005-2007). Nie może się jednak
udać coś, co bagatelizuje realne, a śmiertelne zagrożenia. To po
pierwsze. Po drugie, nie może się udać sanacja państwa, jeśli
nie ma się do przeprowadzenia takiej sanacji poparcia społecznego –
wielkiego, bezwzględnego poparcia społecznego. Po trzecie, w
polityce nie ma żadnego „stoliczku, nakryj się” – nie ma
żadnego hokus-pokus. Jeśli więc liczy się na jakieś cudowne,
magiczne, niezwykłe rozwiązania (typu: spłyną kolosalne pieniądze
z Brukseli i Polska się zamieni w krainę mlekiem i miodem płynącą),
to kończy się to niestety rozczarowaniem (w najlepszym wypadku).
Rzecz jasna te spory,
czy Polska powinna być w strukturach superpaństwa europejskiego czy
nie, dziś (tj. w czasie katastrofy polskiej państwowości) są już
drugorzędne, obawiam się jednak, że takie myślenie, wiążące
nadzieje na zmiany z presją zachodnich instytucji na polskie, było
nieobce zarówno śp. Prezydentowi, jak i premierowi Kaczyńskiemu.
Wg mnie zaś nikt nie rozwiąże za Polaków polskich problemów, a
już na pewno nie lewicowa Bruksela.
Wracając jednak do
pytania o relację między czasem „kaczystów” a tragedią... Nie
wydaje mi się, by chodziło wyłącznie np. o likwidację WSI, choć
pewnie i ten element odegrał jakąś rolę w przygotowaniach do
zamachu. W „Czerwonej stronie Księżyca”, tak samo zresztą jak
w wielu postach mojego autorstwa, starałem się pokazać szerszy
kontekst, a więc to, iż - analogicznie do pęknięcia na neopeerel
i wolną Polskę - przebiega pęknięcie w siłach zbrojnych na „LWP”
i armię natowską.
Wspominałem wcześniej
w odpowiedzi na jedno z pytań, iż w neopeerelu czerwoni okazali się
największymi zwycięzcami „transformacji” – to zarazem
przekładało się geopolitycznie i strukturalnie (jeśli chodzi o
byt państwa) na to, iż neopeerel pozostawał w „oficjalnie
zlikwidowanych” strukturach Układu Warszawskiego. Co to znaczy? To
znaczy, że mimo deklarowanego „zwrotu na Zachód” i tej bardziej
medialnej oraz na pokaz aniżeli realnej westernizacji Polski,
przeróżne podstawowe zależności wobec Moskwy pozostawały
trwałe i wcale suwerenność nie była całkowita (choć przeróżnym
politykom zdawało się, że złapali Pana Boga za nogi). Jeśli zaś
suwerenność nie była całkowita, to musiało się to uwidaczniać
nie tylko na poziomie energetycznym, gospodarczym, handlowym i
politycznym, ale też militarnym.
Na pewno uderzenie
„kaczystów” w sowiecką wojskówkę nad Wisłą było jakimś
drżeniem ziemi (bo o trzęsieniu trudno mówić, żadne poważne
wyroki nie zapadły, sama likwidacja zaś była tylko pewnym
chwilowym zamieszaniem; po dojściu ciemniaków do władzy nastąpiła
szybka pro-moskiewska rekonstrukcja specsłużb), ale to dopiero
wyprawa śp. L. Kaczyńskiego do Gruzji podczas ruskiej militarnej
inwazji w 2008 r., stanowiła głośny policzek wymierzony ruskiemu
dowództwu i przede wszystkim Putinowi oraz Miedwiediewowi. Nie mam
wątpliwości, że ruski sołdat zająłby w niedługim czasie całą
Gruzję, gdyby nie śmiała i zgoła szaleńcza inicjatywa polskiego
Prezydenta (nawet ciemniacy trzęśli portkami wtedy, nie wiedząc,
co z tej wyprawy wyniknie).
Podejrzewam, że po
tym właśnie zdarzeniu, gdy w sposób pokojowy i zupełnie bez
użycia broni zatrzymano ruską ofensywę „tankistów” i
„lotczików gierojów” bombardujących gruzińskie osiedla,
zapadł na Kremlu wyrok na polskiego Prezydenta (i na ośrodek
prezydencki – warto poczytać sobie opracowania BBN za czasów śp.
min. A. Szczygły). Strzały „ślepego snajpera” były takim
gruzińskim memento.
4.
Pytania o Kwiecień 2010 – są
najczęściej obecnie zadawanymi Tobie pytaniami. Pozwolę je sobie
również postawić; w nieco szerszym
kontekście, gdyż właśnie ukazała się recenzja Twojej książki
[http://hekatonchejres.salon24.pl/395324,walking-on-the-moon
] i trzeba dać Czytelnikom nieco czasu na jej
poznanie. Zacznijmy od przyczyn.
4.1.
- Skutkiem czego były prawdopodobne wydarzenia 10 kwietnia 2010?
To tak skomplikowana
sprawa, że nie wiem, czy zdołam na to pytanie klarownie a zarazem
nierozwlekle odpowiedzieć. Brutalnie rzecz ujmując, Ruscy
przypomnieli „bliskiej zagranicy”, ale też i światu: kto tu
rządzi. Tu, to znaczy także: nad Wisłą. Nie od dziś chyba
wiadomo, że po „wyzwoleniu”, czyli od połowy lat 40. Moskwa
traktuje obszar należący do Polski jako rubież/peryferie swojego
imperium i nawet się z tym specjalnie nie kryje, sztorcując co
jakiś czas polskich ministrów i zabierając głos w naszych
sprawach. Z ruskiego punktu widzenia to potraktowanie naszego kraju
nawet ma swoje uzasadnienie: „w drodze na Berlin wyzwoliliśmy was
z rąk niemieckich faszystów, a wy w zamian za to uzyskaliście
naszą dozgonną opiekę”. Kreml więc przypomniał 10 Kwietnia o
swoich „prawach do Polski”.
Nie tyle jednak
moskiewski, imperialny punkt widzenia, winien nas interesować, co
polski punkt widzenia. Otóż okazuje się, że nad Wisłą od
dziesięcioleci są środowiska, które moskiewską uzurpację
traktują jako coś zupełnie, ale to zupełnie naturalnego. Te
środowiska czują się normalnie, gdy dyrektywy przychodzą z
Kremla. To są ludzie, którzy stają na baczność, słysząc
rozkazujący ton ruskiego oficera. Jeszcze nawet dokładnie nie
słyszą, co jest mówione, ale już sam ton stawia te środowiska w
postawie zasadniczej. (To trochę tak jak w peerelowskim serialu
„Janosik”, gdy się ogląda sceny bijatyk – jeden rozbójnik
machnie ręką, a pięciu żołnierzy się przewraca i nakrywa
nogami).
I to jest problem, z
którym nie potrafimy się uporać od czasu antysowieckiego powstania
z drugiej połowy lat 40. (Polecam wszystkim obejrzenie filmu
„Syndrom katyński” i posłuchania, jak po rusku pod jego koniec
mówią Jaruzel i Kwach. Stara miłość nie rdzewieje. Ja nawet nie
podejrzewam, by ktokolwiek (z ekipy filmowej) tych ludzi zmuszał czy
skłaniał, by w ruskim filmie powiedzieli swoje zdanie po rusku. Im
nawet nie przyszłoby do głowy, by mówić w nim po polsku).
Niestety, nie tylko komunistyczne środowiska są pro-moskiewskie.
Po drugie, Kreml
wybrał najprostszą i najmniej kosztowną akcję militarną
przeciwko Polsce, przeprowadzoną na obszarze kontrolowanym przez
ruską armię. Chodziło o to, by uderzyć, ale tak, by nie
wyglądało to na atak militarny. Chirurgiczna, a nawet
neurochirurgiczna, niezwykle precyzyjna operacja. Zainscenizowanie
wypadku pozwoliło zachować pozory „przypadkowości” śmierci
blisko setki osób. Ale chodziło też o swoisty rytuał.
Polaków należało przywołać do porządku („żadne tam NATO,
koledzy, pamiętajcie – jesteście pod naszym nadzorem”), ale i
totalnie upokorzyć. Zelżyć, wyszydzić, upodlić, przeczołgać,
upokorzyć. W tym więc sensie był to swoisty rytuał. Samo zabicie
ludzi to było jedno, ale urządzenie spektaklu upokarzającego
Polaków, to dopiero stanowiło „pełnię szczęścia” dla
Kremla. Ciało polskiego Prezydenta na folii i błocie. Wywiezienie
ciała Prezydenta w trumnie na ciężarówce. Śmiech na pobojowisku.
To tacy są ludzie.
Oni inaczej nie umieją myśleć, jak w kategoriach niewyobrażalnego
dla nas (cywilizowanych ludzi) okrucieństwa, które „trwale
zapisuje się w pamięci” ofiary.Dla czekistów okrucieństwo
„przerastające ludzkie pojęcie” jest wyrazem siły –
zwycięskiej siły.
Ale to znów tylko
jedna strona medalu. Druga to przecież ta, że w III RP właściwie
nie widziano żadnego sensu w tym, by rozwijać silną i poważną
armię. Najpierw w ogóle nie myślano o wyjściu z Układu
Warszawskiego, potem były jakieś poronione koncepcje a la
„NATO-bis”, potem niby wejście do NATO, ale tak na pół
gwizdka, by „nie rozdrażnić Moskwy”, potem (jak już Polska
„musi być w tym NATO”) urabianie idei Sojuszu
Północnoatlantyckiego na wzór... Wspólnego Europejskiego Domu, bo
1) komunizmu nie ma, 2) nie ma świata dwubiegunowego, lecz
„wielobiegunowy”, 3) głównym zagrożeniem jest międzynarodowy
terroryzm (tu oczywiście Moskwa ma własne typy „ognisk
terroryzmu”), 4) neo-ZSSR powinno być partnerem NATO, 5) USA z
neo-ZSSR powinny pełnić rolę „stróżów prawa i porządku”,
przy czym najlepiej, jakby akurat środkową Europą zajęła się
bardziej Moskwa aniżeli Waszyngton, bo tak będzie bezpieczniej dla
ogólnoświatowej „równowagi”.
Taki scenariusz wcale
nie musiał zostać przez Polskę zaakceptowany, lecz został.
„Transformacyjne” ekipy przyjmowały „w postawie służebnej”,
że się posłużę określeniem S. Michalkiewicza, wszelkie dąsy
Kremla i - nie licząc nieco twardszej polityki rządu Olszewskiego
oraz Kaczyńskiego - to generalnie pilnowano, by przypadkiem ruski
niedźwiedź się zbytnio nie pogniewał, że sobie Polska jakąś
armię usiłuje odbudować. Jednocześnie ruszyli w pole politrucy
przeróżni, „eksperci”, niektórzy jeszcze pobierający nauki w
szkole „walki o pokój” i internacjonalizm, przekonujący, że
właściwie w dobie postpolityki, to nie tylko Polska nie jest znikąd
zagrożona, ale Polsce żadna porządna armia wcale nie jest
potrzebna. Nawet zaś, gdyby była potrzebna, to przecież nie z
jakimś amerykańskim sprzętem.
No i sporo naszych
rodaków tak zaczęło myśleć: a po co nam silna i nowoczesna
armia, jak nie ma już wojen? Raczej trzeba myśleć o
oszczędnościach na zbrojeniu, o rozbrojeniu, o demobilizacji, o
fajnej konsumpcji, a nie o jakiejś armii. Tymczasem warto było
sobie zadać po 1993 r. i wymarszu sowieckiego sołdata z polskiej
ziemi takie banalne pytanie (sprowadzające polskie państwo do
prostego i przyswajalnego dla przeciętnego zjadacza chleba, obrazu):
dlaczego jak ktoś ma dom i ogród, to trzyma w nim zwykle dużego i
silnego psa? Czy aby nie po to, by byle łajza nie mogła wleźć do
ogrodu i sobie urządzać ognisko i popijawę z koleżkami, a w
ferworze zabawy nie zapukała do okien domu, by szukać mocniejszych
wrażeń?
Czy możliwe jest
normalne funkcjonowanie państwa o takiej historii, jak Polska, o
takich doświadczeniach zaborów, okupacji, wojen i podbojów, o
takiej martyrologii, o takich stratach w „tkance narodowej” (nie
mówiąc o zniszczeniach i splądrowaniach miast, zabytków etc.) -
bez silnej, sprawnej, nowoczesnej i odstraszającej potencjalnych
agresorów, armii? Kto będzie bronił miast polskich, jeśli nie ma
wojska o odpowiedniej liczebności i sile? Straż miejska? Firmy
ochroniarskie? W wolnej chwili proponuję naszym rodakom sprawdzenie,
ilu żołnierzy polskich stacjonuje w co większych polskich
miastach. Nie mam na myśli Warszawy, Krakowa czy Poznania.
Jakieś bałwany
czasem (a tych w Polsce mamy od groma) wypowiadały się w tych
latach demobilizacji i demilitaryzacji naszego kraju (nazywajmy
rzeczy po imieniu: demilitaryzacji), że właściwie to współczesna
wojna to tylko sprzęt, a tak naprawdę to samo lotnictwo załatwia
sprawę. Co lepszy „ekspert lotnictwa” wskazywał, rzecz jasna,
na wzorcowe neo-ZSSR, którego niezwyciężona armia między innymi
na tymże lotnictwie się opiera. Problem tylko w tym, że ruskie
przeolbrzymie (i w dużej mierze niezagospodarowane, chyba że wejdą
na nie któregoś dnia znienacka Chińczycy i zaleją swoim mrowiem)
terytorium, na którym w sporej mierze nie ma żadnych dróg, a część
obszaru granicznego skuwa lód, stąd nie sposób tam wybudować
portów – wymusza takie właśnie „powietrzne” organizowanie
armii oraz – co też ważne – wojskowego transportu. Polska
natomiast ma i morze, i porty, i bardzo „wrażliwe” położenie,
a więc zrelatywizowanie i zredukowanie sił obronnych wyłącznie do
sił powietrznych wcale nie prowadzi do wzmocnienia potencjału
obronnego. Już nie wspomnę o liczebności polskiego lotnictwa.
Myślę jednak na
koniec tych uwag, że te opowieści polskich leśnych dziadków,
dotyczące tego, iż nastały już czasy wiecznego pokoju, „globalnej
wioski” i „happy people” (nawet inwazja ruska na Gruzję nie
zamknęła gąb „pacyfistom”), tak więc właściwie wojsko już
nie jest specjalnie potrzebne (no, może na czasy powodzi), zmierzały
też do tego, by nie rozwijał się polski przemysł zbrojeniowy,
przemysł lotniczy, przemysł ciężki, by ewentualne zakupy sprzętu
wojskowego od razu szły przez jakichś porządnych pośredników –
słowem, by nie Polska się wzmacniała, lecz inni. Jaki był tego
skutek, widzimy obecnie od 10-go Kwietnia.
4.2
- Co stanowiło bezpośrednie konsekwencje wydarzeń z 10 kwietnia 2010 roku?
Podporządkowanie
Polski neo-ZSSR i restytucja Układu Warszawskiego. Zachodzi to na
razie w sposób delikatny
(http://centralaantykomunizmu.blogspot.com/2011/10/wizyta.html)
i właściwie niedostrzegalny dla przeciętnego obywatela, który
i tak ma w nosie politykę, wychodząc z założenia, że „wszyscy
kradną” - ale jest to proces, który, gdy wejdzie w fazę
decydującą, a następnie dobiegnie końca, to będzie miał bardzo
trudne do odwrócenia skutki. Czy wnet nie pojawią się głosy, iż
tak naprawdę to nasz przyjazny sąsiad ze Wschodu byłby dla Polski
o wiele lepszym gwarantem bezpieczeństwa niż „waszyngtoński
policjant”? Naturalnie nie musi to „zabezpieczanie Polski”
przybierać od razu formuły stacjonowania ruskich wojsk w naszych
miastach, bo to mogłoby się źle pokojarzyć, ale np. wspólne
patrole lotnicze, wspólna „obrona przeciwrakietowa”, wspólne
manewry...
4.3
- Co stanowi nadal (co trwa) oś następstw zdarzeń z 10 kwietnia 2010, co zostało przeniesione w czasie, co można zaobserwować również dzisiaj?
Powrót na
okołomoskiewską orbitę z pełnymi konsekwencjami – nie tylko
politycznymi, ale też energetycznymi oraz militarnymi. Także
kulturowymi, choć niektórym rodakom peerelowski nastrój
cały czas wydaje się słodki i przyjemny, a nawet łza się im w
oku kręci na wspomnienie wesołego baraku w obozie. Ludzie chodzą
nawet z entuzjazmem na występy... chóru armii czerwonej,
koncertującego chyba co roku nad Wisłą.
4.4
- Zapytajmy o stan państwa w okresie: kwiecień 2010 – luty 2012, czyli o jeszcze istniejące lub też już nie istniejące elementy suwerenności Polski?
Trudno mówić o
jakimkolwiek śladzie suwerenności – ona jest taka, jak za
peerelu. Peerelu nie musieli Ruscy podbijać, by pozostawał w
ruskiej sferze wpływów. Zajęli, umocowali pro-moskiewską
administrację, i system działał.
Wracam do pytania
postawionego przeze mnie wyżej: czy niemożliwa jest taka ewolucja
współczesnej polskiej „myśli wojskowej” (czy czasem S.
Koziej nie jest dziś znowu jednym z naczelnych strategów, jak za
czasów peerelu?), by się okazało, iż sojusz z neo-ZSSR jest
najlepszym gwarantem stabilizacji i pokoju w środkowej Europie? Moim
zdaniem to wyłącznie kwestia czasu, gdy takie głosy zaczniemy
słyszeć. Niemcy by takiemu pomysłowi „stabilizacji regionu”
przyklasnęły z całą pewnością. Francja pewnie też, żywiąca
jakiś atawistyczny pociąg do Rosji. Może Londyn i Waszyngton by
nieco wybałuszyły oczy, ale w końcu machnięto by na Polskę ręką
– chcą Polacy wrócić na orbitę Kremla, niech sobie wracają.
Widocznie ich (tychże Polaków) niezwykły duch wolności to był
mit, którym nas karmili przez dziesiątki lat. Wolą moskiewski
kierat i już.
5.
Grupa pytań o siłę (jej brak)
więzów tworzących narodową wspólnotę w społeczeństwie polskim
A.D. 2012.
5.1
- Co przede wszystkim dzieli dzisiaj Polaków w ocenie tego co stało się/lub nie stało 10.04.2010?
To pytanie nie jest
chyba dobrze postawione. Spróbujmy pomyśleć inaczej: czy zbrodnia
katyńskiego ludobójstwa jest w stanie wywołać u Polaków jakiś
spór dotyczący oceny (tej zbrodni)? Czy znalazłby się ktoś, kto
by powiedział, że „Ruscy mieli prawo strzelać w tył głowy”
albo że „należało się polskim jeńcom” takie potraktowanie?
Wydaje mi się, że nie.
Problem „polskiej
oceny Smoleńska” sprowadza się wyłącznie do wiedzy o tym, co
się stało. Dopiero bowiem dysponując wiedzą o jakimś fakcie
można się pokusić o jakąś jego miarodajną, rzetelną ocenę. W
„Czerwonej stronie Księżyca” wielki nacisk kładłem na to, by
pokazać to Czytelnikom, jak na poziomie kreowania obrazu Zdarzenia z
10-go Kwietnia zawładnięto umysłami odbiorców medialnego
przekazu, a ściślej: jak zdeformowano te umysły poprzez uporczywie
wtłaczaną do głów dezinformację. To nie jest zabawa - taka
zmasowana akcja dezinformacyjna. Akcję tego typu przeprowadza się
po to, by odniosła ona długofalowy skutek. Jaki? Taki, że jedni
odbiorcy „mają dość Smoleńska” po jakimś czasie, inni
„wiedzą z grubsza, jak to z tym wypadkiem było” i „szczegóły
ich nie interesują” (od tego są już eksperci), jeszcze inni
odbiorcy wiedzą, że „czas pokaże, jak to było, ale mogło być
różnie”, a jeszcze inni uważają, że „prawdy i tak się nigdy
nie dowiemy”.
Wspólną cechą tych
postaw jest dezorientacja. Dezinformacja rodzi bowiem dezorientację.
Osoba poddana takiemu medialnemu, zmasowanemu praniu mózgu jest do
tego stopnia „wytrącona z równowagi” i niezdolna do
racjonalnego osądu faktów, iż z ulgą przyjmuje sytuację, w
której ktoś tę osobę łagodnie „prowadzi za rękę”. Od tego
właśnie są „fachowcy wojskowi”, „eksperci lotnictwa” itp.
„komentatorzy”. Nie wiesz czegoś? Ekspert wyjaśni. Nie
rozumiesz? Posłuchaj, co mówi ekspert. To, że ów ekspert na swym
instrumencie wygrywa akurat jakąś moskiewską piosnkę, to zbieg
okoliczności. Poza tym, co złego w rzewnych ruskich melodiach?
Polacy w swej
większości nie mają, niestety, wiedzy o Smoleńsku – to zaś
pozwala rozmaitym ludziom i rozmaitym środowiskom (nie tylko
ciemniackim) odwoływać się do emocjonalności Polaków i sprawę
tragedii redukować właśnie do emocjonalnego poziomu, na którym
najłatwiej o wywołanie „świętego oburzenia”. Niewiedza jest
olbrzymia – jestem przekonany, że przeciętny Polak nie odróżniłby
Wierzchowskiego od Bahra (możliwe że nawet słyszałby pierwszy raz
te nazwiska), a co dopiero znał szczegóły ich relacji dotyczących
tego, co się działo 10-go Kwietnia. Ale też nie można mieć
pretensji do Polaków, że tylu rzeczy nie wiedzą. (Zasługę w tym
mają na pewno mainstreamowe media, lecz i nie tylko one). Niestety,
nawet dla blogerów zajmujących się śledztwem, kwestia dotarcia do
wielu zeznań świadków nie była ułatwiona.
W momencie, gdy pojawi
się szersza wiedza o tragedii, podziały staną się nieistotne, a
nawet mogą zniknąć. Najgorsze zaś jest to, gdy ktoś nie ma
wiedzy o przebiegu zdarzeń z 10 Kwietnia, ale i tak „wie”, „jak
było”. Takich ludzi też jest pełno w blogosferze i inicjują
kolejne podziały.
5.2
- Czy podziały te przenoszą się automatycznie na blogosferę i do internetu, czy też mamy do czynienia z jakimiś dodatkowymi elementami/mechanizmami podkręcania atmosfery w sieci?
Pewne podziały są
naturalne, pewne zaś nakręcane. Pewne podziały są z głupoty,
pewne z zawiści, pewne z niewiedzy, pewne z czystego wyrachowania.
To nie chodzi jednak o Sieć. Te podziały biegną także w polskim
społeczeństwie. Im bardziej Polacy są podzieleni, tym trudniej im
sprostać zadaniu wyjaśnienia tragedii czy domagać się powołania
międzynarodowej komisji śledczej.
5.3
- Dlaczego stosunkowo łatwo pobudzać można w sieci emocje: i te negatywne, i te pozytywne?
To pytanie do
psychologa społecznego. Tu J. Reykowski mistrz sowieckiego
sterowania społecznego, doradca Jaruzelskiego w l. 80. świetnie by
wszystko powyjaśniał :) Oczywiście skłócanie Polaków nie wzięło
się znikąd i nie pojawiło się dopiero po 10-tym Kwietnia.
Poniekąd natura wielu Polaków jest kłótliwa. Trzeba jednak brać
także poprawkę na to, jaką przeszliśmy, jako naród, gehennę
przez ostatnie kilkadziesiąt, a nawet więcej lat. Ponadto należy
pamiętać o tym, że sternicy społeczni w neopeoerelu także dbali
o to, by skutecznie podsycać konflikty między różnymi
środowiskami w Polsce.
Polacy po 1989 r.
zachowali się trochę jak wygłodzeni i totalnie osłabieni
więźniowie obozu koncentracyjnego po jego zlikwidowaniu: najeść
się przede wszystkim - „odbić sobie lata nędzy”. Sternicy zaś
podtrzymywali ten stan rzeczy: wy, ludziska, zajmijcie się swoimi
sprawami, a poważne kwestie zostawcie nam, którzy wiemy, jak
zarządzać krajem. W rezultacie wielu rodaków skoncentrowało się
na „kontemplowaniu” stanu względnego dobrobytu: można się
najeść i posiedzieć przed telewizorem, bo na nic innego nie ma
czasu. A historia niech toczy się swobodnie gdzieś dalej, gdzieś w
oddali od zwykłego życia. Ta historia niestety wkroczyła na nowo w
życie zwykłych Polaków 10 Kwietnia.
6.
Jak oceniasz rolę
autorytetów w internecie – czy czymś się ona różni od typowych
mechanizmów oddziaływania psychologicznego, jakie działają w
realu?
Nie ma żadnych
internetowych autorytetów. W Sieci publikują różne osoby, ale
autentycznym autorytetem może być człowiek, którego możemy
postawić sobie za wzór postępowania moralnego – nie może być
więc autorytetem ktoś, kto tylko pisze to, z czym się sami
zgadzamy. W momencie bowiem, gdy uznajemy za prawdę i coś
wartościowego tylko to, co nam samym odpowiada, możemy podlegać
iluzorycznym autorytetom.
Nie wiem, czemu te
„oddziaływania psychologiczne”, o których wspominasz, aż tak
Cię nurtują :), a jak jeszcze mówisz o „mechanizmach
oddziaływania” to już w ogóle łapię się za głowę. Ludzie
nie są maszynami, społeczeństwo nie jest maszyną i państwo też
nie jest maszyną. Tym samym należy unikać prostych obrazów, które
narzucają te czy tamte nauki/pseudonauki, które to obrazy sprawiają
wrażenie „wyjaśniających coś”, a w istocie deformują nasz
sposób patrzenia na rzeczywistość międzyludzką.
Czytając kogoś w
Sieci możemy ocenić racjonalność oraz spójność jego poglądów.
Jeśli pisze mądrze i elegancko, to tym bardziej może naszą
sympatię zyskać. Pamiętajmy jednak, że nie każdy się kieruje
takimi kryteriami, jak my.
Ktoś może chcieć
uzyskać odpowiedzi na swoje pytania, które to odpowiedzi mają być
„bez niepotrzebnego owijania w bawełnę”, „bez niepotrzebnego
dzielenia włosa na czworo” itd. - w tym zaś momencie może się
pojawić ktoś, kto „spełnia potrzeby” takiego odbiorcy. I tak
to się kręci potem. Ktoś pisze tak, jak ktoś oczekuje. Prawda
schodzi na plan dalszy, bo wytwarza się symbioza –
nadawca-odbiorca.
Kończąc te uwagi,
rzekłbym, iż ktoś, kogo można by traktować jako osobę godną
zaufania a publikującą w Sieci (nie mówmy o autorytetach może),
powinien przede wszystkim wykazywać się czymś, co należałoby
nazwać „niedogmatyzmem”. Największą bowiem wartością
polskiej (zanikającej stopniowo) debaty w Sieci jest to, iż wielu
ludzi może wspólnie między sobą, krytycznie wobec
najprzeróżniejszych poglądów, dzielić się swoimi myślami,
wspólnie wypracowywać rozwiązania rozmaitych problemów. Wspólnie
prowadzić śledztwo smoleńskie na przykład.
Wywiad z blogerem FreeYourMind prowadziła Amelka222
Dalsze uwagi i recenzje:
http://dakowski.pl//index.php?option=com_content&task=view&id=5700&Itemid=100
Subscribe to:
Posts (Atom)